Беседка

Вецер шапоча, шумiць i шукае прытулку,
З моцай зрывае апошняе лiсцейка з дрэý.
Я прыгадаю знаёмую цiхую вулку.
Вецер падхопiць мяне, як мелодыi спеý.

Ён панясе мяне ýдалеч на крылах шырокiх,
Каб неспазнаную тайну мне цiха адкрыць.
Ýдалеч, па гонкiх бярозках i сiнiх глыбокiх
Рэках, дзе цягнецца тонкая захаду нiць.

- Вецер ласкавы, пра што ж ты мне хочаш паведаць?
- Вочы закрыю i цiхенька так прашапчу, -
- Можа, раскрыеш мне любага сэрца сакрэты?
- Вось што, любiць сапраýды я цябе навучу.

Там, дзе на небе мiгцяць незабыуныя зоры,
Там, дзе сузор'i за рукi бяруцца iзноý,
Дзе беларускiя далi, палi i прасторы
Цiха i з радасцю шчыра пяюць пра любоý,

Там ты спазнаеш: любоý не спужае нянасце,
Бо анiякiх няма перашкод для любвi.
Ведай: любiць - найвялiкшае, вечнае шчасце,
Што толькi дадзена Богам спазнаць нам на гэтай зямлi.

_________________
"И кто примет одно такое дитя во имя Мое, тот Меня принимает". Мф.18,5